خیال

در خیالم پرسه می زنم
چقدر آشفته حالم
تمام حس های دنیا را در لحظه تجربه می کنم
گاهی بی خیالِ بی خیال
گاهی تب دارم
گاهی پر انرژی و گاهی فقط به سقف خیره می شوم
گاهی نمی دانم به چه بیاندیشم
به مغزم فشار میاورم که فقط امیدوار بمانم
شاید در شرف تغییر فصل زندگی ام هستم
شاید از پاییز به زمستان
شاید از زمستان به بهار
اکنون برگهایم ریخته
شاخه هایم از سردی سنگین است و گاه می شکند
خیالم درد دارد
تا به حال خیال درد داشته ای؟
گفتنش هم دردناک است
چون همیشه پوزخندی طعنه آمیز به همراه دارد
روزیکه رویاهای زیبایم دستخوش رودخانه ای پر تلاطم با عمقی نامعلوم شد، خیالم غده ای بد خیم شد، که نمی دانم کجای وجودم را می خراشد و مثل خوره به جانم افتاده
هر روز بیشتر در وجودم ریشه می دواند و بدخیم و بدخیم تر می شود
درمانش نوازشیست که دریغم می کنند
درمانش نگاه گرمیست که به سمتم نشانه نمی کنند
درمانش جمله ایست از امید که این روزها نایاب نایاب است
همه چیز بوی تمام شدن ، مُردن و خلاص شدن می دهد
کاش انتهایش حسرتی و ای کاشی نماند که دستم کوتاه است.
مراقب رویا و خیالتان باشید تا امیدوار و با انگیزه بمانید

فراموشی

چنان بهار زندگیمان لگد مال شد که برای تابستان به بار ننشست 
در پاییز برگی برای خزان نداشت و اولین برف زمستان شاخه های خشکیده را ترک دار کرد
با وزش باد مخالف چنان در هم فرو ریخت که گویی هیچوقت درختی در این نزدیکی نبوده
حال چه بهار باشد و چه زمستان چه فرقی دارد
پرنده ها صدای سازشان از کوک نیوفتاد 
خیلی زود منزل جدیدی بنا کردند و فکر می کردند چقدر احمق بودند که بر درخت پوسیده جا خوش کرده بودند
بی خبر از آنکه نطفه هایشان بر همان درخت جوجه شده بود
فراموشی بزرگترین نعمت خداست که برای موجوداتش مقدر کرده
چه درخت باشی، چه پرنده و چه انسان، وقتی نباشی فراموش می شوی 

پاییز

پاییز را قدم می زدم

گویی برگ های بر زمین افتاده، نوازنده های قابلی هستند.

با صدای باد چنان هم سو می شوند و سازشان را با آن کوک می کنند که گویی جماعتی شاهد همنوازیشان هستند.

برگ های روی درخت می رقصد و اشتیاق فراوانی دارند که به گروه نوازندگان روی زمین بپیوندند.

رقص کنان و خرامان بر سن نوازندگان می نشیدند

برگ ها می رقصند و می نوازند و زیباترین لباسشان را پوشیدند

چنان با هم همنوا و هم رنگ هستند که از اتحادشان به وجد می آیم

پاییز چه سمفونیه زیبایست

فقط کافیست دل بسپاری تا هر روزش را در کنسرتی با شکوه بگذرانی

دل را به پاییز بده و گاهی مروارید غلطانی از گونه هایت سرازیر کن و بیرون بریز آنچه از پاییز گذشته دیدگان را تیره و تار کرده.