آرزوهای مردم

آرزوهای این ملت پول نفت سر سفره ها و آب و برق مجانی نیست

آرزوی این ملت یا مفت خوردن و خوابیدن نیست

آرزوی جوانان بی حجابی و بی قید و بندی نیست

آرزوی بازنشسته ها تو پر قو بودن و نوکر و کلفت داشتن نیست

این مردان و زنان ، جوانان و کودکان ، فقیر و غنی آرامش می خوان که با ریشه کنی فقر و اعتیاد بوجود میاد

وقتی تو بهترین رستوران بشینی و از خوردن غذا لذت ببری بعد از رستوران بیای بیرون و صد متر پایین تر یه نفر و ببینی که تو سرمای زمستون رو زمین خوابیده و ته یه ساندویچ کنارشه که معلومه یکی ازش سیر شده بوده و کنار اون  آدم گذاشته ، آدم از خودش تا حد مرگ متنفر میشه

حتی اگر برای قرون قرون زندگیت زحمت کشیده باشی و هیچ کس ریالی حمایتت نکرده باشه.

وقتی شب سرتو رو بالش نرمت می ذاری محاله یاده اون آدم که رو زمین خوابیده نیوفتی.

این حس انسانیت و از مردم نگیرین ، نذارین به این صحنه ها عادت کنیم و دیگه این آدم ها رو نبینیم

تا روزیکه ریشه های وجود انسانها با این چیزا به درد میاد این ملت حامی هستن و پای همه چیز وایمیستن

اگه روزی برسه که هر کس دو متر جلوترشو نبینه فاتحه ایران و سیاست و اقتصاد و مملکت و مملکت داری خوندست

آرزوی این مردم امنیت مالیه ، حالا هر کس به اندازه خودش

اونیکه سرمایه داره می ترسه سرمایه گذاری کنه ، چون سرمایه گذاری مثل پول لب دیوار چیدنه که اگه به جایی بند نباشی حتما" باد خلاف جهت میاد و پولتو می ریزه اون طرف دیوار و همش می شه ضرر

پس سرمایه گذاری نمی کنه و پولشو با خیال راحت می ذاره بانک و سودشو می گیره در نتیجه اشتغال زایی تعطیل می شه

آرزوی مردم سیستم درست بانک داریه

بخش قابل توجهی از سرمایه این مملکت تو بانک هایی خوابیده که توسط خیلی از بازنشسته ها پس انداز شده و یه سود ماهیانه خیلی ناچیز می گیرن که کمک دخل و خرجشون بشه ، می ترسن بعد از سالها کار کردن و خدمت به این مملکت روزگارِ پیری رو تفریح کنن ، چون نگران مراسم کفن و دفنشونم هستن

کاش ریشه اعتیاد و بخشکونید ، که به قشر معتاد ، مردان و زنان و کودکانی متصل هستند که هیچ سهمی از این دنیا و زندگی ندارند و ناخواسته در باتلاق اعتیاد گرفتار شدند و هر روز بیشتر فرو می رن

کاش جنایت ها و خیانت ها و دزدی ها ریشه یابی بشه و علت دزدی رو جدای از بازرسی های پلیسی جویا بشید

اگر از روی گرفتاری و گرسنگی و بیکاری و فقر فرهنگیست ، گناهکار دولتِ نه شخص خاص ، دولت باید محاکمه بشه نه انسان نادون و دنیا ندیده ای که راهی جز آهنگری بلد نبوده و امروزه آهنگرها راهی برای گذران زندگی ندارن

کاش به شغل های تاریخ مصرف گذشته سری بزنید تا دزد و قاتل و جانی و جنایت کار درست نشده

کاش جلوی واردات اجناس مختلف گرفته می شد و مهندسی و تکنولوژی و رمز کیفیت وارد می شد

کاش نیاز سنجی ها قبل از ساخت دانشگاه ها انجام می شد

نساجی ایران سالیان سالِ به قهقرا رفته ولی هنوز دانشگاه آزاد برای رشته نساجی هر ترم چند میلیون پول به جیب می زنه ، جونا واسه سرگرمی و فرار از بیکاری ، پدر مادرها از روی دلخوشی این هزینه های سرسام آور و با هزار فشار پرداخت می کنن

در عوض کارخانه های نساجی ترکیه هر روز بزرگ و بزرگ تر می شن

تجارت خانه های دبی هر روز گردن کلفت تر می شن

کاش به کیفیت برای صادرات فکر می کردیم و از تنبلیه عرب ها در کشور های همسایه نهایت استفاده برای صادرات رو داشتیم.

کاش هتل های ایران برای همه اقشار مردم ایران جایی برای اقامت داشت

کاش می دانستیم انسان ها با ضرب هوشی های متفاوت در خانه های متفاوت با پدر مادرهای متفاوت در فرهنگ و امکانات متفاوت به این دنیا پا می ذارن ، برخی توان حساب و کتاب و دو دوتا چهارتا رو ندارن ، برخی جایی بزرگ شدن که سر رشته کار رو نمی دونن برخی چنان در فقر بودن که سیر شدن کامل در یک روز یه اتفاق جالب بوده براشون ، چرا انگه بی عرزگی و بی لیاقتی ، و در نهایت خلایق هر چه لایق رو به سمتشون نشونه می گیریم ، او هم باید سهمی از زندگیِ حداقل رو داشته باشه ، هر چند خلاق و ایده پرداز نیست.

کاش کمی از احوال دل مردم خبر دار باشین

کاش از کودکی که با خوردن آب قند راهیه مدرسه می شه خبر بگیرین

زنیکه سیلی به صورت می زنه و بچه هاشو با لیف بافی بزرگ می کنه چون شوهری داره که گرفتار بیماری سخت علاج اعتیاده ، از ترس خم به ابرو نمیاره و خیلی زود بچه ها هم گرفتار زندگی ، به شکل زندگی پدر و مادر خواهند بود و این زنجیره معیوب ادامه پیدا می کنه .

کاش احوالی از گورخوابان بپرسین

کاش خانواده های آتشنشانان ، معدن چیان ، مرزبانان را فراموش نکنین

جدای از مقرری و شکم سیری ، نیاز به یادآوری و قدرانی پیوسته دارند

کاش جلوی ساخت آپارتمان های نوساز کلنگی گرفته می شد

کاش تیم های نظارتی جدی تر از تیم های بعد از سانحه باشن

کاش شرایطی برای روستائیان بوجود بیاد تا در روستاها بمونن و بتونن فعالیت اقتصادی بومی داشته باشن

کاش زمین های روستائیان با ارزش نمی شد که با فروش قطعه ای زمین ، دست روی دست بگذارن و ما بقی عمر را دست از کشاورزی و دامداری بردارن

کاش همانطور که شهر نشینان از بنزین سوبسید دار بهره می گیرن ،روستائیان از ماشین آلات کشاوزری با اجاره های سبک بهره بگیرن ، تا انگیزشون برای کار پر زحمت کشاورزی به جوش بیاد

کاش مثل گذشته خانم های روستایی فرش پر نقش ببافند ولی حمایت جدی بشن

کاش بررسی بشه که اکثر حاشیه نشین ها ، روستائیان گرفتاری هستند که در نهایت تن به گدایی می دن و بوی غم تا چند متریشون به مشام می رسه 

کاش به جای کاشت هندوانه کیلویی هشتصد تومن و صرف آب فراوان ، پیاز زعفران که نیاز به آب نداره کاشته بشه و از صادرات زعفران ، هندوانه مورد نیاز کشور وارد بشه

کاش به بومی بودن گیاهان برای فضای سبز در شهرهای مختلف توجه بشه

کاش به بار علمی دانشگاه آزاد توجه ویژه می شد و خروج از دانشگاه کار مشکلی بود ، که این همه جوونه متوقع پرورش ندیدم.